วิถีชนบท หอยปากแดง ณ ผาไม้ตาย

จึงได้ยลล้วงมือจับสัมผัส.........หอย

 

เรื่องหอยๆหนิไว้ใจผมเลยฮา..........

สรรพสิ่งในธรรมชาตินั้นเป็นที่พึ่งพิงให้มนุษย์ได้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม อาหาร และยารักษาโรค ตราบใดที่มนุษย์ยังให้เกียรติและเคารพธรรมชาติเพียงแค่การพึ่งพิงพึ่งพาอาศัยนั่นหาได้ใช่การทำลายธรรมชาติไม่ เพราะมนุษย์เองก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติเช่นกัน แต่ถ้าวันใดมนุษย์เปลี่ยนจากคำว่าพึ่งพิงพึ่งพาอาศัยกลายเป็นตักตวงและกอบโกยขึ้นมาเมื่อไหร่ ความฉิบหายของธรรมชาติและของมวลมนุษยชาติเองก็คงจะรอคอยอยู่ในวันเวลาข้างหน้าไม่ไกลเกินเอื้อม........

 

สาธยายซะยืดยาวเข้าเรื่องดีกว่า........

 

น้อยคนนักที่จะรู้จักและจะมีโอกาศลิ้มลองหอยภูเขาชนิดนี้ บางพื้นที่เรียกหอยปากแดง บางพื้นที่เรียกหอยหอม บางพื้นเรียกหอยภู เป็นหอยหายากที่อาศัยตามภูเขาหินปูน ไม่ได้หายากเพราะใกล้ศูนย์พันธุ์นะ แต่มันหายากเพราะวิธีการไปหา ที่ต้องปีนป่ายภูเขาไปหาท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกพรำๆ เพราะหอยชนิดนี้จะมีให้เก็บกินได้เฉพาะวันที่ฝนตกในเวลากลางคืนและตกยาวมาถึงเวลากลางวัน ซึ่งปีหนึ่งๆจะมีโอกาศขึ้นไปเก็บหอยชนิดนี้ได้แค่เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง

 

สี่ห้าวันมานี้ที่บ้านผมฝนตกแทบจะทุกวันเลย ประมาณว่าเช้าตก เย็นตก จนในที่สุดโอกาสในการหาหอยก็สบเหมาะพอดี นอนฟังเสียงฝนตั้งแต่ตีสองตีสามจนล่วงเลยมาถึงสองโมงเช้า แล้วเสียงโทรศัพน์ก็ดังขึ้น กรี๊งงงงง กรี๊งงงงงงง น้องไปหาหอยไม่น้อง ที่ไหนครับพี่ "ผาไม้ตาย"ไปครับไป พอสนทนากับรุ่นพี่ที่โทรมาชวนเสร็จ ก็รีบจัดแจงลากสังขารตัวเองมาล้างน้ำแต่งตัวเต็มยศ พร้อมที่จะตลุยป่าหาหอย

 

ระหว่างทางกลับบ้านพากันแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง แล้วไทยมุงก็เกิดขึ้น ไปหาที่ไหน.... หายังไง..... เขาเรียกหอยอะไร.... เอาไปทำอะไรกิน..... แล้วหาไปกินรึหาไปขายหนิ

 

อืมมม....พวกผมหาไปกินครับไม่กล้าหาไปขายหรอก

 

กลัว มัน ฉิบ หาย หมด