ณ ค่ำคืนหนึ่ง ค่ำคืนที่ท้อแท้ ค่ำคืนที่สับสน ค่ำคืนที่สิ้นหวัง ค่ำคืนที่ร้อยแปดพันปัญหา ประเดประดังถาโถมเข้ามาในชีวิตผม แม้ค่ำคืนนั่นจะเป็นค่ำคืนที่หมองหม่น แต่ค่ำคืนนั่นก็เป็นค่ำคืนที่จะเปลี่ยนความคิด และเปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล.........
ในขณะที่ผมนั่งเล่นกีต้าร์ เพื่อบรรเทาความกลัดกลุ้ม สับสนวุ่นวายในใจ ผมก็เล่นกีต้าร์ไป ร้องเพลงไป เรื่อยเปลื่อยอย่างไร้จุดหมาย จนถึงบทเพลงบทเพลงหนึ่ง "จดหมายถึงพ่อ "พอผมร้องถึงท่อนที่ว่า......
"ส่วนน้องหญิงยิ่งยามเย็นย่ำ อ้อนประจำเหตุผลไม่ฟัง ไม่เอาบ้านโตไม่เอาทุกอย่าง จะเอาขี่หลังของพ่อคนเดียว "
ผมถึงกับหยุดร้องแล้วก็กลับมาร้องท่อนเดิมอีกที แค่นั้นแหละ ภาพต่างๆในวัยเด็กก็ฉายขึ้นทันที หนึ่งในภาพนั้นคือภาพที่ผมนั่งเล่นชิงช้า อยู่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดลพบุรี ภาพนั้นมันทำให้ผมสัมผัสได้ถึง ความสูขของตัวเองในวัยเด็ก ความสูขจากการแค่เพียงได้นั่งชิงช้า หาได้ใช่ความสูขจากทรัพย์สินเงินตรา หรือยศฐาบรรดาศักดิ์ใดๆเลย
และแล้ว สติที่หลุดลอยไปจากร่างของผม นานหลายเดือนก็กลับคืนมา ประหนึ่งว่าคนที่กำลังว่ายน้ำจนสิ้นแรง จะขาดใจอยู่รอนๆ แล้วอยู่ดีๆก็มีคนยื่นมือมาสับมะเหงกเข้ากลางกระบาล พร้อมกระซิบบอกเบาๆว่า
"ไอ้เด็กน้อยเอ๋ยลุกขึ้นยืนได้แล้ว น้ำมันตื้นแค่หัวเข่า คิดว่ามันลึกอยู่ได้....."
ขอบคุณบทเพลง "จดหมายถึงพ่อ"ที่ทำให้ผมรู้ว่า ความสูขที่แท้จริงเป็นเช่นไร และทำให้ผมรู้ว่า ผมควรจะใช้ชีวิต ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่นี้ เพื่อสิ่งใด
แล้ว ณ ค่ำ คืน นั้น เรื่อง ราว ต่างๆ ก็ เริ่ม ต้น ขึ้น..........